Seria 1, odcinek 26 – „Execution”

Seria 1, Odcinek 26 – „Execution”

Tym, co wyróżnia „Execution” na tle obejrzanych dotychczas przeze mnie odcinków „The Twilight Zone”, jest spora doza brutalności, która w tym epizodzie wręcz wylewa się z ekranu. „Egzekucja” naprawdę zaskakuje ilością scen przemocy, mimo tego że kilka sekwencji i dialogów uznanych za wyjątkowo okrutne i wulgarne zostało usuniętych na stanowcze „życzenie” oficjeli sieci CBS.

Oczywiście piszę o przemocy i wulgarności w kontekście ówczesnej, niezwykle surowej i często wręcz pruderyjnej cenzury, jakiej poddawane były zwłaszcza produkcje telewizyjne. W „Execution”, ukazane w mniej lub bardziej subtelny sposób, zobaczymy wieszanie, duszenie, zabijanie niewinnych osób oraz demolowanie pomieszczeń i sprzętów, a z ust jednego z bohaterów padają bluźnierstwa, które mogły urazić uczucia religijne widzów (a trzeba dodać, że na przykład zwykłe pojawianie się w dialogu odniesień do piekła było uznawane za niebezpieczne zbliżanie się do dopuszczalnych granic tego, co wolno ekranowym bohaterom powiedzieć). Fabularnie, niestety, jest już odrobinę gorzej. Choć przyznać trzeba, że dość oryginalnie.

Seria 1, odcinek 25 – „People Are Alike All Over”

Seria 1, Odcinek 25 – „People Are Alike All Over”

Trudno powiedzieć, czemu akurat ta historia, wymyślona i spisana przez Paula W. Fairmana, przypadła Serlingowi tak bardzo do gustu, że gotów był zapłacić „każdą cenę” za prawa do jej adaptacji. Wysokość kwoty zapłaconej za możliwość zekranizowania „Brothers Beyond The Void” sprawiła, że ten dość przeciętny pod względem fabularnym i całkowicie podporządkowany tezie odcinek był najdroższym (drugie miejsce przypadło „The Hitch-Hiker”, nad którym wcześniej rozpływałem się w zachwytach) epizodem pierwszego sezonu „The Twilight Zone” (łączna kwota poniesionych wydatków to 5860,10 dolarów, z czego $2500 to właśnie koszt uzyskania praw do ekranizacji).

Seria 1, odcinek 24 – Long Live Walter Jameson

Seria 1, Odcinek 24 – „Long Live Walter Jameson”

„Long Live Walter Jameson” to epizod, który zdradza zbyt wiele już w pierwszych minutach, a później nie oferuje niczego interesującego, poza znakomitym – jak zwykle – aktorstwem i, tym razem zaledwie przyzwoitymi, dialogami.

Seria 1, Odcinek 22 – The Monsters Are Due on Maple Street

Seria 1, Odcinek 22 – „The Monsters Are Due on Maple Street”

Z pewnością dobrze znacie już tę opowieść. Mała, zżyta społeczność, zamieszkująca jedno z uroczych amerykańskich przedmieść. Pewnego dnia, wskutek niewytłumaczalnego zjawiska – tutaj jest nim pojawienie się bolidu – cały dotychczasowy porządek zostaje zakłócony. Mieszkańcy ulicy Klonowej pozbawieni zostają energii elektrycznej. Przestają funkcjonować wszystkie urządzenia – radia, telefony, a nawet samochody. Mieszkańcy wylegają na ulicę i dyskutują o problemie, snując różne hipotezy. Teoria młodego miłośnika komiksów, Tommy’ego, początkowo lekceważona i wyśmiewana jako niepoważna, powoli zaczyna oddziaływać coraz bardziej na wyobraźnię członków społeczności.

Seria 1, Odcinek 21 – Mirror Image

Seria 1, Odcinek 21 – „Mirror Image”

Mimo, że źródłem inspiracji dla „Mirror Image” było przypadkowe spotkanie na lotnisku w Cleveland w stanie Ohio – Serling natknął się na mężczyznę, który posiadał identyczną walizkę i budową ciała przypominał jego samego – nie sposób nie odnieść wznoszącego się nad tą historią wrażenia wtórności. Zwłaszcza kiedy zestawi się niniejszy odcinek z genialnym epizodem „The Hitch-Hiker”. Niestety, mimo, iż wcielającej się w postać przerażonej Millicent Barnes, Verze Miles (Miss Kansas roku 1948) nie sposób odmówić wdzięku a jej gra wypada bardzo sugestywnie, to daleko jej do naturalnego powabu i bezpretensjonalnej interpretacji – niemal identycznej – roli, jaką uraczyła nas kilka epizodów wcześniej Inger Stevens (Ludzie ze „Strefy Mroku” – Inger Stevens).

Seria 1, Odcinek 18 – The Last Flight

Seria 1, Odcinek 18 – „The Last Flight”

„The Last Flight” jest kolejnym wybornym odcinkiem, do którego scenariusz napisał Richard Matheson. Do twórcy „Strefy Mroku” zgłosił jednak z samym tylko trzonem pomysłu, który sprowadzał się do pytania – co by było, gdyby pilot z okresu I Wojny Światowej przeniósł się do roku 1959? Zadowolony z wcześniejszej współpracy i ceniący twórczość pisarską Mathesona, Rod Serling bez wahania dał autorowi wolną rękę i zielone światło na napisanie scenariusza, w którym porucznik Królewskich Sił Powietrznych, William Decker (Kenneth Haigh), uciekając z pola walki i pozostawiając przyjaciela ostrzeliwanego przez trzy niemieckie maszyny, przenosi się kilkadziesiąt lat do przodu, by przekonać się, że jego druh – Alexander ‚Leadbottom’ Mackaye (Robert Warwick) – przeżył powietrzne starcie i jest obecnie marszałkiem lotnictwa.

Seria 1, Odcinek 17 – The Fever

Seria 1, Odcinek 17 – „The Fever”

Zainspirowany, trwającą przez godzinę – przegraną – „batalią” Serlinga z „jednorękim bandytą” w trakcie pobytu w Las Vegas, odcinek „The Fever” bynajmniej nie należy do najbardziej oryginalnych pod względem scenariusza. Ot, starsze małżeństwo, państwo Flora i Franklin Gibbs (w tych rolach Vivi Janis i Everett Sloane) wygrywają darmowy weekend w przybytku hazardu w Las Vegas. Franklin jest człowiekiem o niezachwianej moralności i uważa, że ich pobyt w hotelu i kasynie jest kompletną stratą czasu a uprawianie hazardu uznaje za skazę na honorze. Kiedy jednak po przypadkowej wygranej na automacie najpierw łapie bakcyla, a potem – starając usprawiedliwić swoją wzrastającą „gorączkę” tym, że nie wolno mu zachować „brudnych” pieniędzy i musi je wrzucić z powrotem tam, gdzie ich miejsce – pogrąża się coraz bardziej w paranoi, nadając maszynie cechy nieomal diaboliczne. Przemiana, jaką przechodzi pan Gibbs w ciągu nieprzespanych 24 godzin jest wręcz szokująca.

Seria 1, Odcinek 16 – The Hitch-Hiker

Seria 1, Odcinek 16 – „The Hitch-Hiker”

Wiem, że zdarzało mi się już pisać w podobnym tonie o kilku z wcześniejszych epizodów, ale „The Hitch-Hiker” jest bez wątpienia najlepszym z dotychczas przeze mnie obejrzanych odcinków „Strefy zmierzchu”. Nie powiem, że bije na głowę takie odcinki, jak „The Sixteen-Millimeter Shrine”, czy „Walking Distance”, które też oceniam równie wysoko i również uwielbiam, bo każdy z moich ulubionych odcinków „The Twilight Zone” kocham za co innego. Ten konkretny za to, że jest ocierającym się o perfekcję, trzymającym w ciągłym napięciu i doskonale zagranym dziełem sztuki filmowej. Jest też pierwszym odcinkiem „Strefy…”, który nie podaje wszystkich wyjaśnień na tacy i zostawia sporą swobodę do interpretacji. I – przede wszystkim – możemy w nim podziwiać olśniewającą Inger Stevens!

Seria 1, Odcinek 15 – I Shot an Arrow into the Air

Seria 1, Odcinek 15 – „I Shot an Arrow into the Air”

Serlingowi najwyraźniej spodobało się zaskakiwanie widza – a widzom spodobało się bycie zaskakiwanymi – w związku z czym fabułę kolejnego odcinka po THIRD FROM THE SUN postanowił całkowicie podporządkować podobnemu finałowemu twistowi. Pomysł – podczas wspólnego obiadu – podrzuciła Madeline Champion, żona jednego z przyjaciół Serlinga. Propozycja Pani Champion opierała się na prostym a jednocześnie przewrotnym koncepcie – co by było, gdyby wybierający się w przestrzeń kosmiczną astronauci rozbili się gdzieś w odludnym miejscu na kuli ziemskiej, myśląc, że znaleźli się na obcym ciele niebieskim? Punkt wyjściowy do fabuły tak bardzo spodobał się Serlingowi, że z miejsca wypisał czek dla pomysłowej gospodyni domowej. Podobno za 750 dolarów honorarium nabyła nową lodówkę. Efekt końcowy tej jednorazowej współpracy – „I Shot an Arrow into the Air”  – okazał się jednak daleki od ideału.

Seria 1, Odcinek 13 – The Four of Us Are Dying

Seria 1, Odcinek 13 – „The Four of Us Are Dying”

W „The Four of Us Are Dying” karty zostają wyłożone na stół już na samym początku seansu – Arch Hammer (Harry Townes) ma szczególny dar, który wykorzystuje w sposób wyjątkowo małostkowy a czasem nikczemny. Arch potrafi zmieniać twarz. Wystarczy, że przyswoi sobie rysy innego mężczyzny na podstawie zdjęcia i może przyjąć jego tożsamość, dokonując w ten sposób różnych drobnych oszustw i przekrętów. W momencie, w którym poznajemy Hammera, przygotowuje się on do jednego z większych – i prawdopodobnie ostatnich – numerów w swoim życiu.