Seria 1, odcinek 26 – „Execution”

Seria 1, Odcinek 26 – „Execution”

Tym, co wyróżnia „Execution” na tle obejrzanych dotychczas przeze mnie odcinków „The Twilight Zone”, jest spora doza brutalności, która w tym epizodzie wręcz wylewa się z ekranu. „Egzekucja” naprawdę zaskakuje ilością scen przemocy, mimo tego że kilka sekwencji i dialogów uznanych za wyjątkowo okrutne i wulgarne zostało usuniętych na stanowcze „życzenie” oficjeli sieci CBS.

Oczywiście piszę o przemocy i wulgarności w kontekście ówczesnej, niezwykle surowej i często wręcz pruderyjnej cenzury, jakiej poddawane były zwłaszcza produkcje telewizyjne. W „Execution”, ukazane w mniej lub bardziej subtelny sposób, zobaczymy wieszanie, duszenie, zabijanie niewinnych osób oraz demolowanie pomieszczeń i sprzętów, a z ust jednego z bohaterów padają bluźnierstwa, które mogły urazić uczucia religijne widzów (a trzeba dodać, że na przykład zwykłe pojawianie się w dialogu odniesień do piekła było uznawane za niebezpieczne zbliżanie się do dopuszczalnych granic tego, co wolno ekranowym bohaterom powiedzieć). Fabularnie, niestety, jest już odrobinę gorzej. Choć przyznać trzeba, że dość oryginalnie.

Seria 1, Odcinek 13 – The Four of Us Are Dying

Seria 1, Odcinek 13 – „The Four of Us Are Dying”

W „The Four of Us Are Dying” karty zostają wyłożone na stół już na samym początku seansu – Arch Hammer (Harry Townes) ma szczególny dar, który wykorzystuje w sposób wyjątkowo małostkowy a czasem nikczemny. Arch potrafi zmieniać twarz. Wystarczy, że przyswoi sobie rysy innego mężczyzny na podstawie zdjęcia i może przyjąć jego tożsamość, dokonując w ten sposób różnych drobnych oszustw i przekrętów. W momencie, w którym poznajemy Hammera, przygotowuje się on do jednego z większych – i prawdopodobnie ostatnich – numerów w swoim życiu.

Książka: „Perchance to Dream: Selected Stories” Charlesa Beaumonta

Perchance to Dream: Selected Stories, Penguin Classics, 2015

Nieodbiegającym od prawdy, choć z całą pewnością niesprawiedliwym, będzie stwierdzenie, że relatywnie niewielkie grono czytelników, którzy dzisiaj pamiętają kim był Charles Beaumont, byłoby jeszcze mniejsze gdyby nie jego współpraca z Rodem Serlingiem, Rayem Bradburym – przyjacielem i mentorem Chucka – jak również z Georgem Claytonem Johnsonem. Czy opowiadania pisarza byłyby czytane współcześnie i ukazywałyby się w regularnie wznawianych, jak i zupełnie nowych kolekcjach i antologiach, gdyby nie jego wkład w tworzenie „The Twilight Zone” i popularność, jaką zyskał serial? Prawdopodobnie nie.