Seria 1, Odcinek 18 – The Last Flight

Seria 1, Odcinek 18 – „The Last Flight”

„The Last Flight” jest kolejnym wybornym odcinkiem, do którego scenariusz napisał Richard Matheson. Do twórcy „Strefy Mroku” zgłosił jednak z samym tylko trzonem pomysłu, który sprowadzał się do pytania – co by było, gdyby pilot z okresu I Wojny Światowej przeniósł się do roku 1959? Zadowolony z wcześniejszej współpracy i ceniący twórczość pisarską Mathesona, Rod Serling bez wahania dał autorowi wolną rękę i zielone światło na napisanie scenariusza, w którym porucznik Królewskich Sił Powietrznych, William Decker (Kenneth Haigh), uciekając z pola walki i pozostawiając przyjaciela ostrzeliwanego przez trzy niemieckie maszyny, przenosi się kilkadziesiąt lat do przodu, by przekonać się, że jego druh – Alexander ‚Leadbottom’ Mackaye (Robert Warwick) – przeżył powietrzne starcie i jest obecnie marszałkiem lotnictwa.

Komiks „The Twilight Zone”, zeszyt 1 (11/1962)

The Twilight Zone, Zeszyt #1 (Listopad, 1962)

Pierwsze komiksy bazujące na serialu pojawiły się w już trakcie emisji drugiej serii. Pod koniec roku 1961 Western Publishing, w imieniu partnerskiego wydawnictwa Dell Comics – specjalizującego się w publikowaniu komiksów z gatunków kryminału, fantasy i horroru – podpisało umowę z działem marketingu stacji CBS i nabyło prawa do wydawania komiksów pod szyldem „The Twilight Zone”. Na przełomie lat 1961-1962 historie ze „Strefy Mroku” pojawiały się w ramach popularnej antologii komiksowej – sięgającej korzeniami do roku 1939 – zatytułowanej „Four Color” (biorącej swą nazwę od czterech kolorów: turkusu, fuksji, żółci i czerni, w jakich były drukowane wydawane w ramach tej serii zeszyty). Do postaci, takich jak Kaczor Donald i Prosiaczek Porky, których przygody można było śledzić na łamach „W czterech kolorach”, dołączył więc Rod Serling. Po raz pierwszy zapowiedział on opowieść z „The Twilight Zone” zatytułowaną „The Spectre of Youth” – wydrukowaną (obok trzech innych komiksów i dwóch jednostronicowych opowiadań) w 1173 numerze „Four Color”. 36-stronicowy zeszyt ukazał się w maju 1961 roku i kosztował 15 centów. I to nie o nim będzie dalsza część niniejszego wpisu.

Rod Serling – biografia – część 6 (The Happy Place)

“Any state, any entity, any ideology that fails to recognize the worth, the dignity, the rights of man, that state is obsolete.”

Pojawiające się na przełomach lat 1957-1958 informacje na temat tego, iż Rod Serling przygotowuje się do realizacji własnego serialu, elektryzowały czytelników popularnych periodyków. Variety i TV Guide podawały nawet tytuł nowej antologii science-fiction, którą zamierzał stworzyć dla CBS – „Twilight Zone”. W pamięci wszystkich wciąż tkwiło wspomnienie wywołane małym trzęsieniem ziemi, jakim było widowisko „Patterns” (1955), wyemitowane w ramach antologii „Kraft Television Theatre”. Wielu widzów z utęsknieniem wypatrywało i chłonęło kolejne spektakle powstałe na kanwie jego skryptów, które od 1956 roku emitowane były w ramach serii „Playhouse 90”. Co prawda, były wśród nich mniej udane tytuły – w tym niesławne, sromotnie ocenzurowane i przez lata będące cierniem w sercu twórcy Serlinga „A Town Has Turned to Dust” – ale większość z nich zdobywała ogromne uznanie i poruszała dojrzałym, głębokim ujmowaniem prezentowanych w nich zagadnień. Odcinki „Playhouse 90”, takie jak „The Comedian”,
„Requiem for a Heavyweight” czy „Forbidden Area” sprawiły, że z wielką niecierpliwością oczekiwano murowanego hitu, jakim miała się okazać „Strefa Mroku”.

Rubieże „Strefy Mroku” – „The Hitchhiker” – parodia D. Gallica i A.H. Jacobsa

Kyle Overstreet, jako Rod Serling – w tle oburzona „dodanymi” jej latami Nancy Adams (Nora Zehetner)

W swoim zestawieniu amatorskich krótkometrażówek, inspirowanych jednym z najbardziej uznanych odcinków „The Twilight Zone”, jakim jest „The Hitch-Hiker”, celowo pominąłem parodystyczną adaptację tego epizodu, sygnowaną przez duet nieznanych szerzej twórców – scenarzysty Davida Gallica i reżysera Alexandra H. Jacobsa. Uczyniłem to z pełną premedytacją, ponieważ ich dzieło od produkcji domorosłych twórców filmowych – których efektom pracy poświęciłem aż za wiele miejsca – dzieli kosmiczna przepaść.

Rubieże „Strefy Mroku” – „The Hitch-Hiker” – fanowskie przeróbki

Rubieże „Strefy Mroku” – „The Hitch-Hiker” – fanowskie przeróbki

Scenariusze, na podstawie których powstawały kolejne odcinki „The Twilight Zone”, są niesłychanie wdzięcznym i teoretycznie łatwym materiałem do wszelkiej maści przeróbek i adaptacji. Zwarta, rozpisana na niepełne półgodziny fabuła, sporadyczne wybieganie poza pojedyncze, wąskie plany i zazwyczaj niewielka liczba aktorów, wpływają na łatwość adaptacji i w sprawnych rękach, nawet przy niewielkim budżecie, można uzyskać całkiem interesujący efekt. Oczywiście, mimo tego, że większość skryptów „The Twilight Zone” to swoiste „samograje”, przy nieodpowiednim podejściu i kiepskim doborze ekipy zamiast udanego remake’u możemy otrzymać mierną podróbkę, będącą cieniem oryginalnego seansu. Szesnasty odcinek pierwszego sezonu, „The Hitch-Hiker”, jest wyjątkowo często podejmowanym przez domorosłych filmowców wyzwaniem. Niestety (prawie) żadna z nich nie oddaje sprawiedliwości oryginalnemu obrazowi.

Seria 1, Odcinek 17 – The Fever

Seria 1, Odcinek 17 – „The Fever”

Zainspirowany, trwającą przez godzinę – przegraną – „batalią” Serlinga z „jednorękim bandytą” w trakcie pobytu w Las Vegas, odcinek „The Fever” bynajmniej nie należy do najbardziej oryginalnych pod względem scenariusza. Ot, starsze małżeństwo, państwo Flora i Franklin Gibbs (w tych rolach Vivi Janis i Everett Sloane) wygrywają darmowy weekend w przybytku hazardu w Las Vegas. Franklin jest człowiekiem o niezachwianej moralności i uważa, że ich pobyt w hotelu i kasynie jest kompletną stratą czasu a uprawianie hazardu uznaje za skazę na honorze. Kiedy jednak po przypadkowej wygranej na automacie najpierw łapie bakcyla, a potem – starając usprawiedliwić swoją wzrastającą „gorączkę” tym, że nie wolno mu zachować „brudnych” pieniędzy i musi je wrzucić z powrotem tam, gdzie ich miejsce – pogrąża się coraz bardziej w paranoi, nadając maszynie cechy nieomal diaboliczne. Przemiana, jaką przechodzi pan Gibbs w ciągu nieprzespanych 24 godzin jest wręcz szokująca.